Mensen met een handicap moeten een zo normaal mogelijk leven kunnen leiden. Er is veel steun voor familieleden die voor mensen met een handicap zorgen.

De uitdaging voor de zorg voor gehandicapten is dat zij hun dagelijks leven zo goed mogelijk onder de knie moeten hebben, onafhankelijk en zelfbepaald. Deze vordering geeft aanleiding tot verschillende rechten en verplichtingen voor u als familielid.

Vanaf het moment dat een persoon officieel als "gehandicapt" wordt beschouwd, is wettelijk bepaald. De mate van invaliditeit wordt op verzoek van artsen gecontroleerd en officieel vastgesteld door de voor de uitvoering van de federale leveringswet bevoegde autoriteit of door de bevoegde autoriteit, die naar deelstaatrecht verschillend is geregeld (in Saksen: Kommunaler Sozialverband Sachsen, KSV, KSV, of plaatselijke sociale dienst). De mate van invaliditeit wordt geregistreerd op een gehandicaptenkaart.

Met de officiële bevestiging door een medisch attest krijgen mensen met een handicap en hun zorgzame familieleden het recht op ondersteuning, dat ze onder andere van de ziektekostenverzekeraar krijgen. De ondersteuning varieert van het zoeken naar en betalen van passende zorgdiensten tot hulpmiddelen en drempelvrije verbouwingen van de woning. Ook krijgt u ondersteuning bij het aanvragen van zorgtijden voor u als familielid.



Vragen en antwoorden

Het negende Sociaal Wetboek (SGB IX) definieert een handicap in § 2 als volgt: "Mensen met een handicap zijn mensen met een fysieke, mentale, spirituele of zintuiglijke handicap die, in wisselwerking met gedrags- en omgevingsbarrières, hoogstwaarschijnlijk gedurende meer dan zes maanden een gelijke deelname aan de samenleving kunnen verhinderen. Er is sprake van een handicap in de zin van zin 1 als de toestand van lichaam en gezondheid afwijkt van de voor ouderdom kenmerkende ouderdomstoestand. Mensen dreigen gehandicapt te raken als er overeenkomstig zin 1 een bijzondere waardevermindering te verwachten is.". De mate van invaliditeit (GdB) is de mate van invaliditeit (GdB) is de maat voor de fysieke, psychologische, mentale en sociale effecten die worden veroorzaakt door een functiebeperking of gezondheidsschade. De details hierover zijn geregeld in de Zorggeneeskundeverordening. De GdB is gegradueerd in stappen van tien en varieert tussen de 20 en 100. Van een GdB van 50 wordt er één als ernstig gehandicapt beschouwd en kan een ernstig gehandicapte pas aanvragen. Getroffenen met een GdB van minder dan 50 en ten minste 30 kunnen bij het Bundesamt für Arbeit een aanvraag indienen voor gelijke behandeling met een ernstig gehandicapte persoon.

Vaak zorgen familieleden voor hun gehandicapte familielid. Als de betrokkene bepaalde financiële, juridische of persoonlijke zaken in het dagelijks leven niet meer in zijn eentje kan regelen, moet de verzorger door de rechter worden gemachtigd of aangewezen als officiële verzorger. In principe is het belangrijk om de wensen van de verzorgde persoon te volgen.